باز هم آدینه شد، ماندهام در انتظار
چشم در راه توام، بیقرارم، بیقرار
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کربوبلا سهم تو شد