ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
