شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرنده‌های دیگر برگشت
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
