این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
چه‌قدر بی‌تو شكستم، چه‌قدر واهمه كردم!
چه‌قدر نام تو را مثل آب، زمزمه كردم!
هر سال، ماجرای تو و سوگواریات
عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات
بر نیزۀ شقاوت این فتنه‌زادها
گیسوی توست، سلسله‌جنبان بادها
پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیده‌ست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیده‌ست
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
