کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
از باغ میبرند چراغانیات کنند
تا کاج جشنهای زمستانیات کنند
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سهشنبه شب قم شروع شد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده