غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
