ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
ای شکوه کهکشانها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خوردهام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشقترین مردی که در تاریخ میگویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس میجویند
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
ماجرا این است کمکم کمّیت بالا گرفت
جای ارزشهای ما را عرضۀ کالا گرفت
محمّدا به که مانی؟ محمّدا به چه مانی؟
«جهان و هر چه در او هست صورتاند و تو جانی»
آسمان ابریست، آیا ماه پیدا میشود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا میشود؟
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
چه کُند میگذرد لحظههای دور از تو
نمیکنند مگر لحظهها عبور از تو
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزهزاران نگرفت