نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
دلبستگىست مادر هر ماتمى كه هست
مىزايد از تعلق ما، هر غمى كه هست
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت
در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو
عالم پر است از تو و خالیست جای تو
دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد
از رفيقی که گران است جدايی دارد
اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد