بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
