تابید بر زمین
نوری از آسمان
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
کجاست زندهدلی، کاملی، مسیحدمی
که فیض صحبتش از دل بَرَد غبارِ غمی
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی