یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم