آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست