شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
