چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
غم داغ تو را با هیچکس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه میخوانم ولی از سر نخواهم گفت
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر