سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد