ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّ‌البنین
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند
