در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند