موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّ‌البنین
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند
