به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
خستهام از راه، میپرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را میبیند آن چشمی که باز است
آرزوی کوهها یک سجدۀ طولانیاش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانیاش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده