این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچهراهی بیش نیست
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده