وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
