ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم