چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده