در این حریم هر که بیاید غریب نیست
هرکس که دلشکسته بُوَد بینصیب نیست
نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده، مقبول خاطرت باشم
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمیکند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمیکند
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمهشبِ نماز تنهاست علی
آن جانِ جهانِ جود برمیگردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمیگردد
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز