پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید
روی تو را ز چشمۀ نور آفریده‌اند
لعل تو از شراب طهور آفریده‌اند
صدای بال ملائک ز دور می‌آید
مسافری مگر از شهر نور می‌آید؟
یوسف گم‌گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخور
ای ولی عصر و امام زمان
ای سبب خلقت کون و مکان
ای مدنی برقع و مکی نقاب
سایه‌نشین چند بود آفتاب
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
