چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
