روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست