دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
