ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
گاه‌گاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
