خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
