چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست