سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست