تابید بر زمین
نوری از آسمان
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست