چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست