ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم