خورشید هم در آسمان رؤیت نمی‌شد
دیگر کسی با ماه، هم‌صحبت نمی‌شد
سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
با من بیا هرچند صبرش را نداری
یک جا مرا در راه تنها می‌گذاری
باران می‌آمد با دعای دست‌هایت
در دشت می‌رویید گل از ردّ پایت
ما بی‌تو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است
با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است
برگشتنت حتمی‌ست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
دست ابوسفیان کماکان در کمین است
اما جواب دوستان در آستین است
بر روی دوشت کیسه کیسه کهکشان بود
منظومه‌هایی مملو از خرما و نان بود
تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید
خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید...
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
ای کاش مردم از تو حاجت می‌گرفتند
از حالت چشمت بشارت می‌گرفتند
لب باز کردی تا بگویی اَوّلینی
آری نخستین پیرو حبل‌المتینی
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
در آیه‌های نور، مستور است زهرا
نورٌ علی نورٌ علی نور است زهرا
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
«یا صاحبی فی وحدتی» یاور ندارم
با تو ولی باکی از این لشکر ندارم
چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت
وادی به وادی می‌روم دنبال محمل
آهسته‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
