ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
در چاه عدم دو هم‌قدم افتادند
با هم به سیه‌چال ستم افتادند
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
از غیب ترنم حضوری آمد
از قلۀ آسمان چه نوری آمد
با زمزمۀ سرود یارب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بر عمرِ گذشته کن نگاهی گاهی
از سینۀ خود برآر آهی گاهی
