آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
تا تو بودی، نفسِ آینه دلگیر نبود
در دلم هیچ، به جز نقش تو تصویر نبود
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خزان پژمرد باغ آرزو را
«گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را»
وادی به وادی می‌روم دنبال محمل
آهسته‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل
شبی که بر سر نی آفتاب دیدن داشت
حدیث دربه‌دری‌های من شنیدن داشت
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
