این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
زین روزگار، خون‌جگرم، سخت خون‌جگر
من شِکوه دارم از همه، وز خویش، بیش‌تر
آيينه‌ای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس
لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس
خّرم آن دل که از آن دل به خدا راهی هست
فرّخ آن سینه که در وی دل آگاهی هست
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
هرکه راه گفتگو در پردهٔ اسرار یافت
چون کلیم از «لَن تَرانی» لذت دیدار یافت
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچه‌های شرقی «العفو» راهی نیست
بر عفو بی‌حسابت این نکته‌ام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم
هنگام دعا قلب حزین داشته باش
یعنی که دلی خدای‌بین داشته باش
ای بر سریر ملک ازل تا ابد خدا
وصف تو از کجا و بیان من از کجا؟...
دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
از کوثر معرفت غزل‌نوشی کن
تا قافلۀ کمال هم‌دوشی کن
بی‌آن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بی‌قراری کردن؟
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است
