این روزها که می‌گذرد، غرق حسرتم
مثل قنوت‌های بدون اجابتم!
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
هرچند در پایان حج آخرین است
«من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
هفته، مجال هفت قدم مهربانی است
شنبه شروع همدلی و همزبانی است
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
ای جان جهان، عیان تو را باید دید
با دیدهٔ خونفشان تو را باید دید
هم‌چنان ما همه از رسم تو خط می‌گیریم
رفته‌ای باز مدد از تو فقط می‌گیریم
دل من! در هوای مولا باش
یار بی‌ادعای مولا باش
دل گرمی‌ام از دست‌های توست، دل گرمی‌ات از دست‌های من
دیگر زبان سرخ من بسته است، حرفی بزن ای مقتدای من!
مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
در آستانش شمس می‌آید به استقبال
ماه و زمین و زهره و ناهید در دنبال
گاه جنگ است به مرکب همه زین بگذارید
آب در دست اگر هست زمین بگذارید
منشق شده ماه از جبین در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر
کی می‌شود شبیهِ تو پیدا؟ علی علی
بعد از تو خاک بر سر دنیا، علی علی
