شهر مدینه، شهر رسول مکرم است
آنجا اگر که جان بِبَری رونما کم است
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور
جاری‌ست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
ای دوست در بهشت، تو را راه داده‌اند
پروانهٔ زیارت دل‌خواه داده‌اند
کو آن که طی کند شب عرفانی تو را
شاعر شود حقیقت نورانی تو را
