بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
ای لوای تو برافراشته بر قلّۀ نور
کرده نور رُخَت از پردۀ ابهام، عبور
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
هیچ کس تا ابد نمی‌فهمد
شب آن زن چگونه سر شده بود
