بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
مثل پرنده‌ای که بی‌بال و پر بماند
فرزند رفته باشد اما پدر بماند
کسی مانند تو شب‌ها به قبرستان نمی‌آید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمی‌آید
فکر می‌کردم که قدری استخوان می‌آورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان می‌آورند
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
