باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
رها کردند پشت آسمان زلف رهایت را
خدا حتماً شنید آن لحظۀ آخر دعایت را
پرندهها همه در باد، تار و مار شدند
نگاهها همه از اشک، جويبار شدند
یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه
غم دین بود در اندیشۀ مردم، غم نان نه
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت