مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

ما همه از تبار سلمانیم
با علی مانده‌ایم و می‌مانیم

میلاد عرفان‌پور

ای نشسته صف اول

مثنوی

گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خوانده‌اند او را

محمدجواد غفورزاده

این حسین کیست؟ (جلد۳)

مثنوی

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

مثنوی

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می‌شود از دست کمان

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

مثنوی

ننوشتید زمین‌ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند

سیدحمیدرضا برقعی

رقعه

مثنوی

لختی بیا به سایهٔ این نخل‌ها رباب!
سخت است بی‌قرار نشستن در آفتاب!

جواد محمدزمانی

دلواپسی‌های اویس

مثنوی

«چه کربلاست! که عالم به هوش می‌آید
هنوز نالهٔ زینب به گوش می‌آید»

علی انسانی

گلاب و گل

مثنوی

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است

عباس شاه‌زیدی

این حسین کیست؟ (جلد۳)

مثنوی

هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیده‌ایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیده‌ایم

قاسم صرافان

سرنوشت

مثنوی

سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟

سیدمحمدجواد شرافت

برادرانه

مثنوی

باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد

مجید تال

گفتن ندارد

مثنوی

دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

قاسم صرافان

حیدرانه

مثنوی