مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

ای بهشتِ قُربِ احمد، فاطمه!
لیلةالقدر محمد، فاطمه!

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد۲)

مثنوی

باز به من راه سخن باز شد
طایر اندیشه به پرواز شد

علی انسانی

دل سنگ آب شد

مثنوی

میان بارش بارانی از ستاره رسید
اگرچه مثنوی... اما چهارپاره رسید

رضا خورشیدی‌فرد

شهادت‌نامه

مثنوی

دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
داده‌ست تکیه مادر هستی به دیوار

سیدمحمدجواد شرافت

بیت‌های بارانی (۲)

مثنوی

کیسه‌های نان و خرما خواب راحت می‌کنند
دست‌های پینه‌دارش استراحت می‌کنند

وحید قاسمی

فصل شهادت

مثنوی

ﮔﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ
ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

مثنوی

نور «اِقرَأ»، تابد از آیینه‌ام
كیست در غار حرای سینه‌ام؟!

غلامرضا سازگار

نخل میثم

مثنوی

کريم السّجايا، جميل الشّيم
نبّى البرايا، شفيع الامم‏

سعدی شیرازی

کلیات سعدی

مثنوی

به نام خداوند بالا و پست
كه از هستی‌اَش هست شد، هر چه هست...

خواجوی کرمانی

سیری در قلمرو شعر توحیدی

مثنوی

خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش

هلالی جغتایی

دیوان هلالی جغتایی

مثنوی

ای دوای درون خسته‌دلان
مرهم سینۀ شکسته‌دلان

هلالی جغتایی

دیوان هلالی جغتایی

مثنوی

ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بوده‌ای و خواهی بود

هلالی جغتایی

دیوان هلالی جغتایی

مثنوی