مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»

علی انسانی

گلاب و گل

مثنوی

مرا مبین که چنین آب رفته لبخندم
هنوز غرقهٔ امواج سرد اروندم

علی‌محمد مؤدب

مثنوی

يك بار ديگر بازى دار و سر ما
تابيده خون بر آفتاب از پيكر ما

سیدضیاء قاسمی

مثنوی

چشم وا کن اُحُد آیینهٔ عبرت شده است
دشمن باخته بر جنگ مسلط شده است

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی

خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس

حزین لاهیجی

دیوان حزین لاهیجی

مثنوی

بسم الله الرّحمن الرّحیم
مطلع انوار کتاب کریم

سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی

دیوان ریاضی یزدی

مثنوی

علی آن شیر خدا، شاه عرب
الفتی داشته با این دل شب

سیدمحمدحسین شهریار

فصل شهادت

مثنوی

روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است

مرتضی امیری‌اسفندقه

کوار

مثنوی

علی آن صبح صادق، آن شب قدر
علی شرح «اَلَم نَشرَح لَک صَدر»

محمدجواد غفورزاده

خورشید کعبه

مثنوی

ای علوی ذات و خدایی صفات
صدرنشین همه کائنات

سیدمحمدعلی ریاضی‌یزدی

دیوان ریاضی یزدی

مثنوی

بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين‏

محمدرضا آقاسی

بر مدار عشق

مثنوی

ای بهشت آرزوهای علی
ای دو چشمت دین و دنیای علی

علی انسانی

دل سنگ آب شد

مثنوی