مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

گفتم از کوه بگویم قدمم می‌لرزد
از تو دم می‌زنم اما قلمم می‌لرزد

سیدحمیدرضا برقعی

خویشتن

مثنوی

مِنّی اِلَیْکِ... نامه‌ای از غربت ایران
در سینه دارم حرف‌هایی با تو خواهرجان

عباس همتی

مثنوی

ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن

غلامرضا سازگار

نخل میثم (جلد۶)

مثنوی

هر دم از دامن ره، نوسفری می‌آمد
ولی این بار دگرگون خبری می‌آمد

حامد حسین‌خانی

از این بهشت موازی

مثنوی

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید
نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید

سیدحمیدرضا برقعی

تحریرهای رود

مثنوی

ناگهان صومعه لرزید از آن دقّ‌ الباب
اهل آبادی تثلیث پریدند از خواب

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی

می‌رسد قصه به آن جا که علی دل تنگ است
می‌فروشد زرهی را که رفیق جنگ است

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی

ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است

جمعی از شاعران

ای نشسته صف اول

مثنوی

این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند

جواد محمدزمانی

فصل بندگی

مثنوی

خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل

حزین لاهیجی

دیوان حزین لاهیجی

مثنوی

هم‌چنان ما همه از رسم تو خط می‌گیریم
رفته‌ای باز مدد از تو فقط می‌گیریم

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی

گاه جنگ است به مرکب همه زین بگذارید
آب در دست اگر هست زمین بگذارید

سیدحمیدرضا برقعی

تحیّر

مثنوی