دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
همین که دست قلم در دوات میلرزد
به یاد مهر تو چشم فرات میلرزد
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
دارد دل و دین میبرد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی