ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
زینب که على با جلوات دگرى‌ست
زهراى بتول در حیات دگرى‌ست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
ای ناب‌ترین معانی واژۀ خوب
ای جوشش خون گرمتان شهر آشوب
گفتند: که تا صبح فقط یک راه است
با عشق فقط فاصله‌ها کوتاه است
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
وقتی كه شكسته‌دل دعا می‌كردی
سجادۀ سبز شكر، وا می‌كردی
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
از غیب ترنم حضوری آمد
از قلۀ آسمان چه نوری آمد
کی می‌رود آن بهار خونین از یاد
سروی که برافراشته بیرق در باد
با زمزمۀ سرود یارب رفتند
چون تیر شهاب در دل شب رفتند
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
گفتم که: دلت؟ گفت: لبالب ز امید
گفتم: سخنت؟ گفت: شعار توحید
چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
